Hani bir an gelir gözyaşların gözünde akmak için toplanır ya...
Bir akmakla akmamak arası kalır...
Tüylerin diken diken olur...
Masaya oturursun, hafta bitmek üzeredir. Mesaiden sonra yapacaklarını düşünürsün. Sonra...
Bir haber gözüne çarpar, yok dersin, okudukça için katılır. Hayat anlamsız gelmeye başlar...
Senin dışında herkes koşturmaktadır ama senin için o an dünya durur...
Şafak’ı hiç görmedim. Sesini duydum ama tanışamadık.
Tedavisine devletin dikkatini çekmeye çalıştık. Sonunda çektik de. O zamanlar hem onunla hem ağabeyi ile konuştuk.
Şafak iyileşecekti. Sonra İstanbul’a gelecekti...
Birlikte rakı içecektik...
Çok gençti daha...
Neden diye haykırıyor insan için sadece neden.....
Şafak kayboldu, dünya durmayı bıraktı bizim için...
